MGB V8 (1978)

Sinds 2012 heeft de Mini er een vriendje bij: een groene MGB roadster uit 1978. Al lange tijd stond een compacte cabrioklassieker de wensenlijst. Eentje waarvoor iemand met een lengte van 1.96 m geen probleem is. Eentje met hoge aaibaarheid, goede onderdelenvoorziening en liefst ook nog een beetje pittig. En dat allemaal met een vriendelijk budget.
Omdat standaard maar standaard is, dwaalden mijn gedachten bij iedere potentiële kandidaat al af naar mogelijkheden om de prestaties te verbeteren. Van een vriend had ik al een keer een MGB mogen lenen waar hij zelf een Rover V8 in had gebouwd. Met automaat weliswaar, maar de beleving was geweldig. Bovendien was er voldoende beenruimte. Om door het voorruitje te kunnen kijken moest de rugleuning behoorlijk achterover maar nog steeds een prima zitpositie.

Uiteindelijk samen met de vrouw de knoop doorgehakt: het moest een MGB worden. En als het aan haar lag, dan toch wel met die heerlijke V8 erin. De zoektocht bracht me al gauw in de UK, want in Nederland wordt er simpelweg teveel gevraagd voor een dergelijke auto. Na veel zoeken op internet via registers van MG club en adepti kwam ik in contact met een gepensioneerde heer in de buurt van Chelmsford. Hij had een groen exemplaar te koop staan met 3.9 V8. Alle vragen op afstand werden zeer gedetailleerd en met foto’s beantwoord. Reden genoeg om in hartje winter een keer de treintunnel te pakken en de auto te gaan bekijken.

Na het bekende bandenschoppen en gluren in alle hoeken en gaten moest er test gereden worden. Achteraf valt af te vragen of de auto nu werkelijk gevoeld is, want er was zoveel aandacht nodig om netjes te rijden: andere kant van de weg, stuur rechts, vreemde auto van iemand anders. Maar het gaf allemaal een solide indruk. Dit moest hem worden. Zeker omdat het echt een wolf in schaapskleren is. Na stevige onderhandelingen ging de verkoper bijna met tranen in de ogen door de knieën. Met de verkoop sloot hij duidelijk een hobby af die hij niet meer kon uitoefenen vanwege gezondheidsredenen.

Terug in Nederland werd alles geregeld voor het ophalen van de auto. Tijdelijk kenteken, afspraak RDW, vlucht naar Stansted en nachtboot Harwich-Hoek van Holland. Op de dinsdag, een week later, na het werk vliegen naar Stansted. Easyjet stond vreemd genoeg aan de D-pier en moest bovendien fuellen. Technische problemen met fuellen gaven de vlucht vertraging. De strakke planning werd daardoor alleen maar strakker. Aangekomen op Standsted werd ik opgehaald door de eigenaar van de MGB en gingen we naar zijn huis. Van mijn Mini had ik de koplampen meegebracht die in de MGB werden gemonteerd.
Handig die “Gleichteile”. Daarna de eerste solo-rit in de MGB. Niet echt dakje-open weer: het was -13 graden Celsius. Met een riante tien minuten voor vertrek stond de MGB in het ruim van de veerboot.
De volgende ochtend gingen de dagplaten erop en ging de rit naar de RDW in Waddinxveen. Ook 10 minuten voor afspraak present. Strakke planning, maar gelukt!
De keuring was niet meer dan een identiteitscontrole en de rest APK van de UK werd gewoon overgenomen voor Nederland. Helaas was wel de eerste helft van het chassisnummer slecht leesbaar geworden, dus is het nummer opnieuw ingeslagen. Een week later was het kenteken binnen.
De 78-er komt helaas niet in aanmerking voor blauwe platen, want toendertijd werd net omgeschakeld naar de gele platen.

Leuke verrassing wachtte thuis nog: de garagedeur kon niet dicht, omdat de MGB te lang was. Met de mini nooit last van gehad, goh..! Dus noodgedwongen heeft de newbee twee weken bij de buurman verderop gelogeerd. In de tussentijd de oude klapdeur van de garage vervangen voor een sectionaaldeur die recht omhoog gaat. Nu blijft er een 13 mm ruimte tussen rozetten van de achterbumper en de garagedeur

Hoe zit het nou met die modificaties? Voor de MGB modificeren naar V8 zijn zelfs complete boeken geschreven. Dit exemplaar is van buiten een brave auto, netjes maar zeker geen concourswinnaar. De kleur is overigens van de concurrent: geen british racing green maar het iets klassiekere Conifer Green van Triumph. De rubberbumpers zijn verruild voor chroom exemplaren en onderhuids zit een kakelverse stage 2 Rover V8 van 3.9 l met R380 5 bak, juiste 3.07 eindreductie, gemoderniseerde bedrading.
De wielophanging is state of the art materiaal, ontwikkeld door de grondlegger van de MGB met V8 motor: Costello. De bladvering achter is daardoor vervangen voor een 5 link systeem met schroefvering en gasgevulde telescoopdempers. De vooras heeft nu ook gasgevulde telescoopdempers in plaats van de armdempers. Tevens is een caster correctie toegepast die het stuurgedrag aanpast aan de moderne radiaalband. Een dikkere stabilisatorstang reduceert de rol. Omdat de auto nu meer dan het dubbele vermogen heeft ten opzichte van het origineel, was het geen overbodige luxe om het remsysteem ook aan te pakken. De remklauwen zijn nu van het zg. vierzuiger type met kevlar blokken en de schijven zijn grotere geventileerde exemplaren die eigenlijk bedoeld waren voor een Peugeot 505 turbo. De trommels achter zijn krachtig genoeg voor de lichte auto. Alle modificaties van de auto zijn gedocumenteerd in 4 dikke mappen, die ook bij de aanschaf zaten. Inclusief alle rekeningen van ieder schroefje vanaf 1989. Maar ook zijn alle voorgaande eigenaren bekend.

Ooit werd de auto in 1978 nieuw aangeschaft door ene Ron Wood (toch niet die van….?) Na aanschaf heeft de MGB nog een vol aluminium radiateur gekregen en zullen de twee SU HIF6 carburateurs gaan wijken voor een 4barrel Edelbrock. Het enige wat dan nog op het wensenlijstje staat zijn D-type replica velgen. De MGB heeft al een aantal ritten achter de rug, naar volle tevredenheid. 4 jarige dochterlief was gek op de Mini maar later wil ze toch van papa liever de MGB hebben… als ie maar wel eerst roze wordt gespoten!